Το δέρμα σου πάλλευκο,
τα μάτια κλείνω
μα τη μορφή σου δε θυμάμαι,
το δέρμα σου μονάχα
με τις διόπτρες της ψυχής
που όλα τα διαστέλλουν,
μπορώ να διακρίνω.
Να περιμένω μου πες,
μα το χρόνο έχασα στην αναμονή,
μήπως ο χρόνος δεν κυλά αργά
όταν κι ο πόθος διαστέλλεται;
Και πόσο σε πόθησα
όταν το πάλλευκο δέρμα σου
το δικό μου αγκάλιασε.
Κι όσο κι αν σε περιμένω,
ξέρω,
δε θα σε γνωρίζω τώρα πια.
Η ψυχή μου έκλεισε όλα τα φώτα,
με κάγκελα την έχω περιφράξει
μήπως και κάποιος
την αίσθηση σου διώξει,
μήπως κι εσύ
το πάλλευκο δέρμα σου
αφάνισες
και το θέαμα σου αποτρόπαιο
τώρα πια
τρομάξει τις αισθήσεις μου.
Γερονικάκη Κωνσταντίνα