Φως

 

Φυλάκισέ το

Και κράτησε το φως

Αγκάλιασέ με

Χωρίς γιατί και πώς

Διπλό κρεβάτι

Ο ιδρώτας αρχηγός

Ο χρόνος στάχτη

Ο πόνος ναυαγός

Σ’ αγαπώ σε κάθε στίχο

Κάθε ήχο μου

Σε ζητώ σε κάθε κύμα

Κάθε βήμα μου

Όπου ζω

Φυλάκισέ το

Και κράτησε το φως

Αγκάλιασέ με

Χωρίς γιατί και πώς

Γλυκιά συνήθεια

Ο ύπνος στα στήθια σου

Κάθε σκοτάδι

Σβήνει απ’ το χάδι σου

Φωτιά στο βλέμμα

Παλμός στο αίμα μου

Το πεφταστέρι

Στο καλοκαίρι μου

Σ’ αγαπώ σε κάθε στίχο

Κάθε ήχο μου

Σε ζητώ σε κάθε κύμα

Κάθε βήμα μου

Όπου ζω

Καθώς θα φεύγεις

Να μην ξεχνάς μικρή

Αυτός που μένει

Σ’ αγάπησε πολύ

                                                                Γιάννης Κότσιρας

Σασμός

 

Είναι η αγάπη μια ζωή που σπαρταράει

Είναι μια μάνα που την πνίγει ο καημός

Είναι ένας άγγελος που πέφτει και πονάει

Είναι το αίμα που δακρύζει κι ο Θεός

Το φως που γίναμε τη νύχτα τη νικάει

Είμαστε μάτια μου η γη και ο ουρανός

Αυτό το μίσος μόνο μ ’έρωτα περνάει

Έτσι γεννιέται η ελπίδα και ο Σασμός

Ελπίδα και Σασμός

Είναι ο ήλιος που φοβάται να γελάει

Είναι ο πατέρας που θρηνεί γονατιστός

Πάμε να σβήσουμε αυτό που μας πονάει

Να πλύνουμε το αλάτι που γεννάει ο θυμός

Το φως που γίναμε τη νύχτα τη νικάει

Είμαστε μάτια μου η γη και ο ουρανός

Αυτό το μίσος μόνο μ ’έρωτα περνάει

Έτσι γεννιέται η ελπίδα και ο Σασμός

Ελπίδα και Σασμός

Αυτή η ιστορία από πόνο έχει χορτάσει

Είναι ένας φόνος διαρκής και σκοτεινός

Κι αν λίγο χώμα δεν αρκεί να το σκεπάσει

Η αγάπη δέντρο και καρπός της, ο Σασμός

                                                          Γιάννης Κότσιρας

Γιε μου

 

Γιε μου, είν ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου σ έναν δρόμο λασπωμένο θα σαι πάντα σα δεντρί ξεριζωμένο δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου γιε μου, γιε μου, πώς πονώ Γιε μου, είν οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου οι αρχόντοι είν εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν ακριβέ μου ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου που χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά

Λευτέρης Παπαδόπουλος

Λιλήθ

 

Η σκέψη μου για σένανε μες τη σκιά ας μένει. Όμορφο όνομα, Λιλήθ, γραφή μισοσβησμένη. Μάτια βαθιά σαν έβενος, γαλάζιο το κορμί σου. Ποια χέρια σε καρφώσανε στη μέση της αβύσσου! Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές Ποια τα μάγια θα μας λύσει; Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές. Ποια το φόβο θα νικήσει; Παίζεις με φίλτρα μαγικά, μάγισσα της αβύσσου. Μένεις μακριά απ’ τη ζεστή φωτιά του Παραδείσου. Στα σκοτεινά σε ρίξανε, μα εσύ γυμνή χορεύεις. Γέννα ανήκουστη τολμάς και διχασμούς φυτεύεις. Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές Ποια τα μάγια θα μας λύσει; Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές. Ποια το φόβο θα νικήσει; Λουλούδι, νυχτολούλουδο, μελαχρινό μου αηδόνι. Φτεροκοπάς τον πόνο σου στο σκοτεινό αλώνι. Και νιώθω τα σκιρτήματα, το φτερωτό σημάδι. Δεν τ’ ονομάζω τίποτα. Λιλήθ, πυκνό σκοτάδι. Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές Ποια τα μάγια θα μας λύσει; Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές. Ποια το φόβο θα νικήσει;

Πόλεις του καλοκαιριού

 

Πόλεις του καλοκαιριού της λιακάδας και του νότου του καιρού αρχοντικά καταφύγια του ανθρώπου. Σαν το φως σας χαϊδεύει το σκοτάδι κι η ζωή σαν στρατός σας πονάει και σας αλλάζει. Αλεξάνδρεια, Βηρυτός Σαλονίκη, Καρχηδόνα εστεμμένη Δαμασκός με πορφύρα και κορώνα. Τραπεζούντα, Οδησσός ημισέληνος και άστρα κι ο παπούς ο Κομνηνός στης Ιεριχώς τα κάστρα. Στις δικές σας γειτονιές θά ρθω και θα κατοικήσω με το γέλιο σας κρυφά τη ζωή μου θα κεντήσω.

Κομνηνού Μπέτυ

Το Μαγισσάκι

 

Από τους χρόνους τους παλιούς, το ‘χω βαθύ μεράκι

να βγω στις πέρα θάλασσες, να βρω το Μαγισσάκι.

Τ’ άπιαστο σαν αερικό, στην εμορφιά του Μάη

που αν κάνεις να τον μυριστείς, αλλοίμονο σου -εκάης

Έβγα έβγα Μαγισσάκι, χτύπα χτύπα το ραβδάκι

Τι ζουμπούλια και τι κρίνα, τι κι ετούτα τι κι εκείνα.

Ντο και ρε και μι και φα, μες στα ροζ τα σύννεφα

Ντο και ρε και φα και μι, φούχτα μου και δύναμη.

Ποιος θα μου δώκει δύναμη, κι ένα μακρύ καμάκι

να βγω στις πέρα θάλασσες, να βρω το Μαγισσάκι

Που ‘ναι σπηλιά του ο ουρανός, άγγελος η μαμά του

κι αφρός το φουστανάκι του, στην άκρια του κυμάτου

Χτύπα χτύπα το ραβδάκι, χύνε το νερό στ’ αυλάκι

Τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζί και πάνε χώρια

Φα και ρε και μι και ντο, μες στο μπλε το ξάγναντο

Έξι τέσσερα κι οχτώ, γούρι μου και φυλαχτό.

Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές, ν’ ανάψω ένα κεράκι

να κάνει θαύμα στα κρυφά, για με το Μαγισσάκι.

Που να κοιμάμαι ξυπνητός, να τρέχω

να με λεν χωρίς καρδιά, μα νά’μαι ερωτευμένος.

                                           Οδυσσέας Ελύτης 

Αστερόσκονη

 

Άσπρο καράβι καλοτάξιδο

Που αρμενίζει στα ουράνια

Να 'μουν σημαία στο κατάρτι του

Να σε γυρίζω στα λιμάνια

Έλα για να βρω στεριά

Έλα τούτη τη βραδιά

Πριν να 'ρθει η αυγή

Ποιος ουρανός

Ποιος ποταμός

Και ποιος σταθμός

Οδηγεί κοντά σου

Στα χνάρια σου

Θα ρίχνω αστερόσκονη

Να μη χαθώ

Απ´ τα όνειρά σου

Άσπρο φεγγάρι αυγουστιάτικο

Που ξενυχτά κι απόψε μόνο

Μια αχτίδα του να σου τη χάριζα

Να σε φυλάει απ’ τον πόνο

Έλα για να βρω στεριά

Έλα τούτη τη βραδιά

Πριν να 'ρθει η αυγή

Ποιος ουρανός

Ποιος ποταμός

Και ποιος σταθμός

Οδηγεί κοντά σου

Στα χνάρια σου

Θα ρίχνω αστερόσκονη

Να μη χαθώ

Απ´ τα όνειρά σου...

Κορίνα Μιχαηλίδου

Ίμβρο με τα επτά χωριά

 

Στοιχειώσαν τα χωριά μας,

τα σπίτια σφαλιστά…

Γκρέμισαν τα όνειρά μας

και φύγαμε μακριά,

στης γης όλα τα πλάτη

σκορπίσαμε παντού.

Στα μάτια μας η στάχτη

κι ερείπια του νησιού…

Ίμβρο με τα εφτά χωριά

ήταν η μοίρα σου βαριά!

Αλλού σ’ είχαν ταμμένη.

Σε είπανε Γκιοκτσέαντα,

σ’ άλλαξαν χώρα και μιλιά,

οριοθετημένη…

Αφήσαμε το βιος μας

σε κάμπους και βουνά,

τους τάφους των γονιών μας

για λίγη λευτεριά…

Σταυρός στις εκκλησιές μας

του πρόσφυγα η ψυχή,

μα σαν φυσάει ο αέρας

εμείς είμαστε εκεί…

Ίμβρο με τα εφτά χωριά

ήταν η μοίρα σου βαριά!

Αλλού σ’ είχαν ταμμένη.

Σε είπανε Γκιοκτσέαντα,

σ’ άλλαξαν χώρα και μιλιά,

οριοθετημένη…

Ίμβρο με τα εφτά χωριά

ήταν η μοίρα σου βαριά!

Αλλού σ’ είχαν ταμμένη.

Σε είπανε Γκιοκτσέαντα,

σ’ άλλαξαν χώρα και μιλιά,

κόρη ξενιτεμένη…

Στέλιος Μαργωμένος

Μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό

 

Μη χτυπάς

να σ’ ανοίξουνε, μη χτυπάς

σ’ ένα σπίτι κλειστό

που κανείς δε σ’ ακούει.

Τώρα μιαν αγάπη ζητάς

και γι’ αυτή ξενυχτάς

κι επιμένεις ακόμη.

Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές

που γυρίζουν ξανά

για τις ίδιες χαρές.

Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,

μια πόρτα για σένα χαμένη.

Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,

δεν είναι για σένα στερνός.

Μη χτυπάς

να σ’ ανοίξουνε, μη χτυπάς

σ’ ένα σπίτι κλειστό

που κανείς δε σ’ ακούει.

Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές

που γυρίζουν ξανά

για τις ίδιες χαρές.

Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,

μια πόρτα για σένα χαμένη.

Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,

δεν είναι για σένα στερνός.

                                 Ελευθερίου Μάνος  

Φεβρουάριος

 

Στην έκθεση των λουλουδιών, τ' αρχαία ανθεστήρια ποια λέξη είπες κι έλυσες του κόσμου τα μυστήρια Και του κυπαρισσιού η καρδιά στου έρωτα τους χτύπους κι ο Τρύφωνας των αμπελιών ευχολογάει στους κήπους; Πίσω από μάσκες έβλεπες, ποιός να κρυφτεί από σένα; Μια μεθυσμένη αποκριά απ' το δικό σου βλεμμα τα χιόνια εκείνη τη χρονιά τα δέντρα έξω στολίσαν μα εσύ μια λέξη φώναξες κι οι αμυγδαλιές ανθίσαν; Το μήνα της συγχώρεσης στο τέλος του χειμώνα τα δυα σου μάτια σαν πυρσούς θα τα θυμάμαι αιώνια Μες στη γιορτή των χωρισμών με γέλιο πικραμένο ο παιδικός μου έρωτας σαν μέλι ναρκωμένο.

                                                     Ορφέας Περίδης