Από το παράθυρό σου

Είμαι ένα παιδί της νύχτας ένας ίσκιος μοναχός ένα δάκρυ από φεγγάρι της αυγής ένας καημός Σ’ αγαπώ μα δε θα `ρθω να σε βρω, γιατί το ξέρω σ’ αγαπώ μα δε θα `ρθω το φαρμάκι θα σου φέρω Από το παράθυρο σου πέρασε το καλοκαίρι πέρασε κι η συννεφιά πέρασε όλη μας η αγάπη πέρασε όλη μας η πίκρα πέρασε και η χαρά Είμαι μια βροχή στον ήλιο μια φωτιά μες στη βροχή μια φωνή μες στον αγέρα μια σιωπή μες στη σιωπή Σ’ αγαπώ μα δε θα `ρθω να σε βρω, γιατί το ξέρω σ’ αγαπώ μα δε θα `ρθω το φαρμάκι θα σου φέρω

Ιάκωβος Καμπανέλλης

Έφυγες νωρίς

Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν’ αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν’ αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς, κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ό,τι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει
Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό

                               Ανδρικάκης Αντώνης

Μυρωδιά Καλοκαιριού

Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές
που τόσα χρόνια σαν μαΐστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στα ρηχά κούφιες χαρές.

Έριξες άγκυρα σαν όλες τις φρεγάδες
ξέσπασε θύελλα απ’ τον τρελό νοτιά
σε ουράνιο τόξο που μπερδεύτηκε στις λάσπες
αναζητούσες μια καινούρια πυρκαγιά.

Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρεις…
θα είσαι δεμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή.

Στοιχειά του ουρανού γλεντάνε το κορμί μου
και το ποτίζουν ερμαφρόδιτη ηδονή,
με ένα κασόνι ταξιδεύουν την ψυχή μου
πάνω σε κύματα του πρέπει και του μη.

Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές.
ήσουν παρένθεση που με έκανε να νιώσω
πως ό,τι φεύγει όλο γυρίζει από το χτες.

                        Ξυδούς Μάνος

Το Βαλς Των Χαμένων Ονείρων

Λατρεύω την αγάπη, γιατί με κάνει να σκέφτομαι. Λατρεύω τη σκέψη, γιατί με οδηγεί στην πράξη. Λατρεύω την πράξη, γιατί με κάνει ελεύθερο να σκέφτομαι και να αγαπώ.

                                     Μάνος Χατζιδάκις

Όνειρο μέσα στο όνειρο

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου! Και τώρα που χωρίζουμε, άφησέ με να σου πω- ότι οι μέρες μου κύλησαν μέσα στ' όνειρο. Είναι αλήθεια,όπως το' λεγες αν όμως,η ελπίδα πέταξε μες σε μια νύχτα ή σε μια μέρα, μες σ΄ένα όραμα ή μες στο τίποτα, είναι γι'αυτό λιγότερο χαμένη; Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο. Στέκομαι ανάμεσα στο βογκητό μιας θαλασσόδαρτης ακτής, και μες στα χέρια μου κρατώ κόκκους χρυσούς της άμμου- Πόσο λίγοι!Κι όμως πως γλιστράνε από τα δάχτυλά μου και βαθιά πάνε Καθώς θρηνώ-καθώς θρηνώ! Θεέ μου!Μήπως θα μπορούσα μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα; Θεέ μου!Πώς θα κατορθώσω μόνο έναν απ' το ανήλεο κύμα να γλιτώσω; Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Κίτρινα φώτα

Όλο τ απόγευμα δεν είπα τίποτα κρύβω τα λόγια μου μ ένα τσιγάρο έξω τα χρώματα σβήνουν και χάνονται κλείνω τα μάτια μου ανάσα να πάρω Πώς βραδιάζει νωρίς όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει μοναξιά και καπνό Και μένω, κάτω απ τα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" Σ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" να λέει "σ αγαπώ" Όλο τ απόγευμα σ ένα παράθυρο και κάτω αδιάφορα ο κόσμος περνάει κάποιο ραδιόφωνο, μόλις που ακούγεται δίχως φτερά η ζωή μου πού πάει Πώς βραδιάζει νωρίς όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει μοναξιά και καπνό Και μένω, κάτω απ τα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" Σ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" να λέει "σ αγαπώ"

Λίνα Νικολακοπούλου

Παράξενη νοσταλγία

Παράξενη με πιάνει νοσταλγία γι’ αγάπες και για όνειρα παλιά οι έρωτες κι αν βγουν στην ανεργία χαράματα πουλούν στους ναυαγούς φιλιά. Αν ήτανε ναρθείς σα θάλασσα έλα στο πέλαγος θα είμαι νησί το φως της αυγής εσύ. Μεσάνυχτα στην πόρτα περιμένω σα θάλασσα και μάνα στη στεριά σαν πούπουλο στα πάθη μου βαθαίνω μ’ ονόματα μικρά και μυστικά βαριά. Περίεργη με πιάνει επιθυμία κι αφήνω την ψυχή μου στη βροχή τελειώνει πια κι αυτή η προθεσμία να φτάσουμε ξανά στην πιο παλιά αρχή.

Δημήτρης Λέντζος

Το μινόρε της αυγής

Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε

κάποιο μινόρε της αυγής,

για σένανε είναι γραμμένο

από το κλάμα κάποιας ψυχής.

Το παραθύρι σου άνοιξε

ρίξε μου μια γλυκιά ματιά

Κι ας σβήσω πια τότε, μικρό μου,

μπροστά στο σπίτι σου σε μια γωνιά.

                   Μίνωας Μάτσας

Όταν έρχονται τα σύννεφα

Τα σύννεφα πυκνά πυκνά μαζεύονται κι απειλούν την ισορροπία μου σ’ έναν αβέβαιο κόσμο.

Ας μπορούσα να τα σταματήσω…

Ας μπορούσα να διαφύγω μέσα από μια στενή λουρίδα ουρανού.

Που θα με πήγαινε και ποιον θα συναντούσα εκεί;

Όμως τα σύννεφα έχουν μαυρίσει τον ορίζοντα,

την πόλη, την καρδιά μου και κάθε ελπίδα έχει χαθεί.

Τα σύννεφα είναι κατάρα κι απειλή. Τα σύννεφα με σκεπάζουν. Κι είναι σιωπή.

                              Μάνος Χατζιδάκις