Ίμβρο με τα επτά χωριά

 

Στοιχειώσαν τα χωριά μας,

τα σπίτια σφαλιστά…

Γκρέμισαν τα όνειρά μας

και φύγαμε μακριά,

στης γης όλα τα πλάτη

σκορπίσαμε παντού.

Στα μάτια μας η στάχτη

κι ερείπια του νησιού…

Ίμβρο με τα εφτά χωριά

ήταν η μοίρα σου βαριά!

Αλλού σ’ είχαν ταμμένη.

Σε είπανε Γκιοκτσέαντα,

σ’ άλλαξαν χώρα και μιλιά,

οριοθετημένη…

Αφήσαμε το βιος μας

σε κάμπους και βουνά,

τους τάφους των γονιών μας

για λίγη λευτεριά…

Σταυρός στις εκκλησιές μας

του πρόσφυγα η ψυχή,

μα σαν φυσάει ο αέρας

εμείς είμαστε εκεί…

Ίμβρο με τα εφτά χωριά

ήταν η μοίρα σου βαριά!

Αλλού σ’ είχαν ταμμένη.

Σε είπανε Γκιοκτσέαντα,

σ’ άλλαξαν χώρα και μιλιά,

οριοθετημένη…

Ίμβρο με τα εφτά χωριά

ήταν η μοίρα σου βαριά!

Αλλού σ’ είχαν ταμμένη.

Σε είπανε Γκιοκτσέαντα,

σ’ άλλαξαν χώρα και μιλιά,

κόρη ξενιτεμένη…

Στέλιος Μαργωμένος

Μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό

 

Μη χτυπάς

να σ’ ανοίξουνε, μη χτυπάς

σ’ ένα σπίτι κλειστό

που κανείς δε σ’ ακούει.

Τώρα μιαν αγάπη ζητάς

και γι’ αυτή ξενυχτάς

κι επιμένεις ακόμη.

Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές

που γυρίζουν ξανά

για τις ίδιες χαρές.

Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,

μια πόρτα για σένα χαμένη.

Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,

δεν είναι για σένα στερνός.

Μη χτυπάς

να σ’ ανοίξουνε, μη χτυπάς

σ’ ένα σπίτι κλειστό

που κανείς δε σ’ ακούει.

Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές

που γυρίζουν ξανά

για τις ίδιες χαρές.

Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,

μια πόρτα για σένα χαμένη.

Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,

δεν είναι για σένα στερνός.

                                 Ελευθερίου Μάνος  

Φεβρουάριος

 

Στην έκθεση των λουλουδιών, τ' αρχαία ανθεστήρια ποια λέξη είπες κι έλυσες του κόσμου τα μυστήρια Και του κυπαρισσιού η καρδιά στου έρωτα τους χτύπους κι ο Τρύφωνας των αμπελιών ευχολογάει στους κήπους; Πίσω από μάσκες έβλεπες, ποιός να κρυφτεί από σένα; Μια μεθυσμένη αποκριά απ' το δικό σου βλεμμα τα χιόνια εκείνη τη χρονιά τα δέντρα έξω στολίσαν μα εσύ μια λέξη φώναξες κι οι αμυγδαλιές ανθίσαν; Το μήνα της συγχώρεσης στο τέλος του χειμώνα τα δυα σου μάτια σαν πυρσούς θα τα θυμάμαι αιώνια Μες στη γιορτή των χωρισμών με γέλιο πικραμένο ο παιδικός μου έρωτας σαν μέλι ναρκωμένο.

                                                     Ορφέας Περίδης