Το κύμα

 

Μια ώρα μόνο να σε δω κι αυτό μου φτάνει να συνεχίσω την αδιάφορη ζωή μου αφού δεν είσαι εδώ αγάπη μου μαζί μου Μια λέξη μόνο να `ξερες απλά τι κάνει Τι φέρνει πίσω πόση δύναμη μου δίνει ελπίδες, να σωθώ απ’ του μυαλού τη δίνη. Έλα κύμα πάρε με και μες την αγκαλιά του πάλι βάλε με Έλα κύμα και βοριά το σώμα του στεριά μπροστά του βγάλε με Μα αν αυτός μ’ απαρνηθεί σε πέλαγο βαθύ ναυάγιο άσε με. Μια στιγμούλα μοναχά μέσα στο χρόνο να μου τη δώσεις την απόσταση να σβήσω κι ύστερα αν θες πάλι την πόρτα σου θα κλείσω Μοιάζουν όλα απόψε σαν σκηνή από φόνο θα μ’ εξοντώσεις το ξέρω όπου και να πάω στο ρεύμα της καρδιά σου κόντρα προχωράω.. Έλα κύμα πάρε με και μες την αγκαλιά του πάλι βάλε με Έλα κύμα και βοριά το σώμα του στεριά μπροστά του βγάλε με Μα αν αυτός μ’ απαρνηθεί σε πέλαγο βαθύ ναυάγιο άσε με.

Γιώργος Θεοφάνους

Μενεξεδένια ήταν τα βουνά

 

Μενεξεδένια ήταν τα βουνά

μενεξεδένια τα φιλιά

μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου

κατάμαυρη είναι η μοναξιά.

Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε

μου σκίζει πάντα την καρδιά

το σφύριγμά του είναι για με λυγμός

το πέρασμά του είναι καημός.

Ήμουν για σένα ο διαβάτης που περνά

ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά.

Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου

σαν να ‘σουνα μικρό πουλί

με την αυγή γλυκοκελάηδησες

το δειλινό είχες χαθεί.

Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ

μετρώ τα κίτρινα κλαδιά

μετρώ τα φύλλα που ξεράθηκαν

την άμετρη μετρώ ερημιά.

                                       Γιάννης Θεοδωράκης

Ο άνθρωπος του κάβου

 

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα για μοναδική μου φίλη την εκράτησα Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό. Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε. Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα απ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή...

Χαρούλα Αλεξίου

Σαν με κοιτάς

 

Σαν με κοιτάς ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου, φωτιά καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά λιώνω σαν φλόγα την αυγή σαν με κοιτάς. Σαν με κρατάς είναι τα μπράτσα σου μια θάλασσα πλατιά που μέσα χάνομαι και πνίγομαι βαθιά μες στα μαβιά της τα νερά σαν με κρατάς. Μη μου μιλάς νιώσε στα στήθη μου τους κτύπους της καρδιάς μες στην παλάμη μου το ρίγος της νυχτιάς να μ' αγαπάς, να μ' αγαπάς, να μ' αγαπάς. Και σ' αγαπώ δεν έχω τίποτ' άλλο, τίποτα να πω το καλοκαίρι αυτό θα σβήσω, θα χαθώ άσε με απλά να σ' αγαπώ, να σ' αγαπώ.

Αλέξης Αλεξόπουλος

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

 

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία

το ραντεβού μας η ώρα μία

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι

την εκκλησούλα με το καντήλι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

με τα μισόλογα τα σβησμένα

τα καραβόπανα τα σχισμένα

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια

όλα τα πήρε τα πήγε πέρα

τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

                                             Οδυσσέας Ελύτης

Θυμήσου το Σεπτέμβρη

 

Το χέρι δώσ’ μου, δώσ’ μου την καρδιά σου και πάμε, αν θέλεις, ως τον ουρανό. Τραγούδι του Σεπτέμβρη είν’ η ματιά σου, αυτά τα μάτια πόσο τ’ αγαπώ. Κι αν σκόρπισαν τα φύλλα με τ’ αγέρι, τον δρόμο κι αν τον σκέπασ’ η βροχή, για μας είν’ ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι, η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη. Στα χέρια μου έλα τώρα και κοιμήσου κι εγώ τις νύχτες θα σου τραγουδώ. Κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου: Σεπτέμβρη σου `χα πει πως σ’ αγαπώ.

Γιώργος Παπαστεφάνου

Ν' αγαπάς

 

Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα, τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους, τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα, και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους. Τα θεριά ν’ αγαπάς και τ’ ανήμερα, τα νησιά, τα ποτάμια, τ’ αστέρια. Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια, ν’ αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι τη δική σου γαλήνη και κείνα που μ’ αγάπη το νου μας φωτίζουνε, και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα.

Νίκος Βελιώτης

Χαιρετισμοί

 

Όπου πατάς να ρίχνεις μάτια μου φως να πατώ κι όπου κοιτάς να δείχνεις μάτια μου για να κοιτώ Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς και να στους τραγουδάνε στον ουρανό οι βραδινές παρέες των αστεριών Να 'ναι γλυκά τα ξένα μάτια μου κι ας μ' αρνηθείς παρά σκληρή για σένα μάτια μου να είναι η γης Σου στέλνω με τ' αγέρι χαιρετισμούς όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς και να στους τραγουδάνε στον ουρανό οι βραδινές παρέες των αστεριών

                                                 Νίκος Ζούδιαρης

Είσαι αστέρι

 

Όταν κρατάω αγκαλιά τη μοναξιά μου κι όταν τα χείλη της αγγίζουν τα δικά μου όταν το χέρι μου χαϊδεύει το σκοτάδι και χαρακώνω τη ζωή μου σ' ένα βράδυ Κάθε φορά που ένα φως θα με δακρύζει κάθε φορά που ένα αστέρι θα γυαλίζει κάθε φορά την παγωνιά μου που αντικρίζω κάθε φορά μες στον καθρέφτη εμένα βρίζω Νύχτες φωτιάς απογειώνομαι μαζί σου κι αυτή τη νύχτα στη φωτιά μαζί μου αφήσου κι εγώ που πάντα απ'τη στάχτη μου γεννιέμαι ουράνιο τόξο στον ορίζοντα πλανιέμαι Είσαι αστέρι που όταν σβήνει εγώ παγώνω ένα αστέρι που όταν πέφτει εγώ τελειώνω είσαι αστέρι που η μέρα το ζηλεύει ένα αστέρι που για πάντα θα με κλέβει Κάθε φορά που σαν σκιά θα τριγυρίζω κάθε φορά που το μαχαίρι θα γυρίζω κάθε φορά που σε γυρεύω με τα μάτια κάθε φορά που εγώ μαζεύω τα κομμάτια Νύχτες φωτιάς απογειώνομαι μαζί σου κι αυτή τη νύχτα στη φωτιά μαζί μου αφήσου κι εγώ που πάντα απ' τη στάχτη μου γεννιέμαι ουράνιο τόξο στον ορίζοντα πλανιέμαι Είσαι αστέρι που όταν σβήνει εγώ παγώνω ένα αστέρι που όταν πέφτει εγώ τελειώνω είσαι αστέρι που η μέρα το ζηλεύει ένα αστέρι που για πάντα θα με κλέβει Όταν ξυπνάω μες στη νύχτα αναρωτιέμαι όταν γυρνάω στ' άδειο σπίτι τυραννιέμαι όταν δεν έχω μια ανάσα στο πλευρό μου όταν σκοτώνω δίχως λόγο τον καιρό μου Είσαι αστέρι που όταν σβήνει εγώ παγώνω ένα αστέρι που όταν πέφτει εγώ τελειώνω είσαι αστέρι που η μέρα το ζηλεύει ένα αστέρι που για πάντα θα με κλέβει

Άννα Ιωαννίδου

Η ανάσα του δρόμου

 

Μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος Μοναξιά είναι να μην έχει την ένοια σου κανείς ούτε ξένος, ούτε φίλος, ούτε συγγενής Μοναξιά είναι ως άνεργος να μην έχεις κάπου να δουλέψεις και ως άθεος σε κάποιο ψέμα να πιστέψεις Μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος Μοναξιά είναι ο χρόνος της ζωής σου που δε μοιράζεται ο χρόνος της απουσίας σου που κανείς δε νοιάζεται Μοναξιά είναι χρόνος ξεκούρασης, περισυλλογής και απολογισμού χώρος κενός, χρόνος νεκρός και αποχωρισμού Μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος Μοναξιά είναι ανάμεσα σε χίλιους εσύ να είσαι ο ξένος ανάμεσα χίλια όνειρα εσύ να είσαι μόνος Μοναξιά είναι σε χίλια και ένα συναισθήματα εσύ να είσαι ο πόνος για όσα στην ψυχή σου ροβολούν εσύ να είσαι ο φθόνος Μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος Μοναξιά είναι σπίτι κενό κι άδεια αγκαλιά για να κρυφτείς καρδιά μισή κι άδειο μυαλό για να σκεφτείς Μοναξιά είναι η σχέση δυό ξένων που ο ένας είσαι σύ κι άλλος ο κανείς που ο ένας βρίσκεται εδώ κι άλλος στα πέρατα της γης

Νένα Βενετσιάνου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό

 

All alone am I

Ever since your goodbye

All alone with just

The beat of my heart

People all around

But I don't here a sound

Just the lonely

Beating of my heart

Λόγο στον λόγο

και ξεχαστήκαμε

Μας πήρε ο πόνος

και νυχτωθήκαμε

Σβήσε το δάκρυ

με το μαντήλι σου

Να πιω τον ήλιο

μέσα απ' τα χείλη σου

Σβήσε το δάκρυ

με το μαντήλι σου

Να πιω τον ήλιο

μέσα απ' τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό

το σύννεφο και το φεγγάρι

Το βλέμμα σου το σκοτεινό

κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει

Μην τον ρωτάς τον ουρανό

το σύννεφο και το φεγγάρι

Το βλέμμα σου το σκοτεινό

κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει

All alone am I

Ever since your goodbye

All alone with just

The beat of my heart

People all around

But I don't here a sound

Just the lonely

Beating of my heart

              Γιάννης Ιωαννίδης,

              Παναγιώτης Κοκοντίνης,