Το αγκίστρι

Το τραπεζάκι ήταν λευκό,
με δυο μόνο καρέκλες !
Πίσω του πρόσχαρα ανοιχτές,
δυο πόρτες μπλε νησιώτικες
και μια τρύπα στον τοίχο !
Ήταν άδειο εκείνη την ηλιόφωτη ώρα.
Ήταν νωρίς.
Μα εκείνη τους είδε !
Τους είδε και τους άκουσε !
Κάθονταν πλήρεις κι ολοζώντανοι,
με δυο χαμόγελα θαλασσινά,
φλοίσβους στα πρόσωπά τους !
Μία δροσιά μαγιάτικη,
με μια μονάχα δρασκελιά,
μύρωνε κι ευαγγέλιζε,
τα παν-κοινά όνειρά τους !
Η νύχτα γύρω ζηλευτή,
μοσχοβολιά λεμονανθών,
σπίθες ελπιδογέννησης,
και χρώμα στη μιλιά τους !
Οβάλ και μπλε η επιγραφή,
ξακόντισε από πάνω τους,
ένα αγκίστρι ατσάλινο,
που΄μπηξε στη ματιά της !
Να ξαγκιστρώσει αδύνατον,
έτσι κατάπιε το ουρλιαχτό,
κι οι συλλαβές του στάξανε
το αίμα στην καρδιά της !
Αν ρώταγες θα τό΄ξερες,
πως και ο ήλιος μάτωσε,
κι έπνιξε τα φτερά της....

                                              Βίκυ Τσιμπιρλή 

Τα αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. 

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν 

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί 

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

 και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. 

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

 δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί. 

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη 

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια 

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. 

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. 

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ 

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος. 

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν 

από τότε που υπάρχει ο κόσμος 

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια 

για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

                        Γιώργης Παυλόπουλος