Κλείσε τα μάτια σου

Σαν μοναχός χωρίς το ράσο, σαν προσφυγάκι δίχως πάσο. Έτσι κι εγώ το δρόμο έχασα κι αργούσα γιατί χωρίς, χωρίς ελπίδα αγαπούσα... Κλείσε τα μάτια σου να φύγω να χαθώ. Γι' αυτά τα μάτια σου θα ξαναρθώ. Γι' αυτά τα μάτια σου πεθαίνω, ξεψυχώ κλείσε τα μάτια σου ν' αναστηθώ. Σαν την αυγή μετά τη νύχτα, σαν το φιλί μετά την πίκρα. Έτσι κι εσύ ήρθες στη μαύρη μοναξιά μου φωτιά να βάλεις στα όνειρά μου. Κλείσε τα μάτια σου να φύγω να χαθώ, γι' αυτά τα μάτια σου θα ξαναρθώ. Γι' αυτά τα μάτια σου πεθαίνω, ξεψυχώ κλείσε τα μάτια σου ν' αναστηθώ.

Νίκος Πορτοκάλογλου

Μπιρ Χακίμ

Αντιφασίστες Έλληνες το προσκλητήριο να γενεί

χωρίς κανένα σάλπισμα με σιγανή φωνή.

Τα ελληνικά σαλπίσματα αντιφασίστες σαλπιστές

για τους νεκρούς του Μπιρ Χακίμ γνώριμα τόσο πού `ναι

μέσα σ’ αυτή την έρημο δεν πρέπει ν’ ακουστούνε

μη σηκωθούνε κι οι νεκροί συντρόφοι μας και τρέξουνε

γιατί δεν πρέπει ο βωμός της Άγιας Του θυσίας

τόπος εξορίας πως έγινε να δούνε.

Μην τύχει και ξυπνήσουμε μέσα στην άναστρη βραδιά

τους Έλληνες συντρόφους μας που γαληνά κοιμούνται

αγκαλιασμένοι αδελφικά με τους φρουρούς του Μπιρ Χακίμ

του ήρωα γαλλικού λαού αθάνατα παιδιά.

   

                                  Φώτης Αγγουλές

Αισθήσεις

Το δέρμα σου πάλλευκο,

τα μάτια κλείνω

μα τη μορφή σου δε θυμάμαι,

το δέρμα σου μονάχα

με τις διόπτρες της ψυχής

που όλα τα διαστέλλουν,

μπορώ να διακρίνω.

Να περιμένω μου πες,

μα το χρόνο έχασα στην αναμονή,

μήπως ο χρόνος δεν κυλά αργά

όταν κι ο πόθος διαστέλλεται;

Και πόσο σε πόθησα

όταν το πάλλευκο δέρμα σου

το δικό μου αγκάλιασε.

Κι όσο κι αν σε περιμένω,

ξέρω,

δε θα σε γνωρίζω τώρα πια.

Η ψυχή μου έκλεισε όλα τα φώτα,

με κάγκελα την έχω περιφράξει

μήπως και κάποιος

την αίσθηση σου διώξει,

μήπως κι εσύ

το πάλλευκο δέρμα σου

αφάνισες

και το θέαμα σου αποτρόπαιο

τώρα πια

τρομάξει τις αισθήσεις μου.

                                     Γερονικάκη Κωνσταντίνα

Τελευταία μέρα

Την τελευταία μας μέρα

Πόση ζωντανή ψυχή

Ανακαλύπτουμε

Πόση χαρά κρυμμένη

Κάτω απ’ τα φύλλα του φθινοπώρου

Στη νοσταλγία της ακρογιαλιάς

Στον λιγωμό του ήλιου…

Την τελευταία μας μέρα

Του πόθου η βουή

Πόσο ηχηρή

Το πέταγμα στα ύψη

Πώς δονεί…

Όμως

Δεν μας γλυτώνει τίποτα πιά

Ούτ’ ένα σκίρτημα χελιδονιού

Ένα φιλί σειρήνας

Δεν προλαβαίνουμε…

Άς βάλουμε τη μαύρη φορεσιά

Κι έξω προσμένει λυγερή

Η νύχτα να μας πάρει…

                             Αντώνης Χρ. Περδικούλης