Πέρασε το καλοκαίρι έφτασε η πρωτοχρονιά. Ίσα που έπιασε να βρέχει ήρθ΄ η Άνοιξη και τρέχει. Πως περνάν έτσι τα χρόνια δίχως κάμπους και βουνά! Σε ρουφάνε σαν βεντούζα στην Αθήνας τη χαβούζα. Μα θα γίνω βοτσαλάκι μοναχός μου να μπορώ να σφυράω το τραγουδάκι στον καθάριο το γιαλό. Κι έτσι απόκτησα τη φήμη σε γνωστούς και συγγενείς: ''Το παιδί που έγινε αγρίμι δεν το πρόσεξε κανείς''. Επεράσαν κι άλλα χρόνια και δεν βρήκα προκοπή. Στης Αθήνας τα τσιμέντα ψάχνω ρίγανη και μέντα. Κι έτσι πήγα να τα πάρω απ' το δίπλα μαγαζί μα το βλέμμα του μπακάλη στράφηκε ξανά απ' την άλλη. Κι από τότε βοτσαλάκι έγινα για να μπορώ να σφυράω το τραγουδάκι στον καθάριο το γιαλό. Κι έτσι απόκτησα τη φήμη σε γνωστούς και συγγενείς: ''Το παιδί που έγινε αγρίμι δεν το πρόσεξε κανείς''. Πέρασα κι εγώ ένα ξύλο στο λαιμό μου φυλαχτό. Χάθηκα μέσα στον κόσμο με φλισκούνι και με δυόσμο. Κι έμοιαζε όλη μου η αγωνία τον εαυτό μου για να βρω με διαφήμιση στον τοίχο να μου λέει πως να πετύχω. Μα είμαι τώρα βοτσαλάκι, δε με νοιάζει αφού μπορώ να σφυράω το τραγουδάκι στον καθάριο το γιαλό. Κι έτσι απόκτησα τη φήμη σε γνωστούς και συγγενείς: ''Το παιδί που έγινε αγρίμι δεν το πρόσεξε κανείς''.
Γιάννης Παπαγεωργίου