Το αγκίστρι

Το τραπεζάκι ήταν λευκό,
με δυο μόνο καρέκλες !
Πίσω του πρόσχαρα ανοιχτές,
δυο πόρτες μπλε νησιώτικες
και μια τρύπα στον τοίχο !
Ήταν άδειο εκείνη την ηλιόφωτη ώρα.
Ήταν νωρίς.
Μα εκείνη τους είδε !
Τους είδε και τους άκουσε !
Κάθονταν πλήρεις κι ολοζώντανοι,
με δυο χαμόγελα θαλασσινά,
φλοίσβους στα πρόσωπά τους !
Μία δροσιά μαγιάτικη,
με μια μονάχα δρασκελιά,
μύρωνε κι ευαγγέλιζε,
τα παν-κοινά όνειρά τους !
Η νύχτα γύρω ζηλευτή,
μοσχοβολιά λεμονανθών,
σπίθες ελπιδογέννησης,
και χρώμα στη μιλιά τους !
Οβάλ και μπλε η επιγραφή,
ξακόντισε από πάνω τους,
ένα αγκίστρι ατσάλινο,
που΄μπηξε στη ματιά της !
Να ξαγκιστρώσει αδύνατον,
έτσι κατάπιε το ουρλιαχτό,
κι οι συλλαβές του στάξανε
το αίμα στην καρδιά της !
Αν ρώταγες θα τό΄ξερες,
πως και ο ήλιος μάτωσε,
κι έπνιξε τα φτερά της....

                                              Βίκυ Τσιμπιρλή