Στην έκθεση των λουλουδιών, τ' αρχαία ανθεστήρια ποια λέξη είπες κι έλυσες του κόσμου τα μυστήρια Και του κυπαρισσιού η καρδιά στου έρωτα τους χτύπους κι ο Τρύφωνας των αμπελιών ευχολογάει στους κήπους; Πίσω από μάσκες έβλεπες, ποιός να κρυφτεί από σένα; Μια μεθυσμένη αποκριά απ' το δικό σου βλεμμα τα χιόνια εκείνη τη χρονιά τα δέντρα έξω στολίσαν μα εσύ μια λέξη φώναξες κι οι αμυγδαλιές ανθίσαν; Το μήνα της συγχώρεσης στο τέλος του χειμώνα τα δυα σου μάτια σαν πυρσούς θα τα θυμάμαι αιώνια Μες στη γιορτή των χωρισμών με γέλιο πικραμένο ο παιδικός μου έρωτας σαν μέλι ναρκωμένο.
Ορφέας Περίδης