ΚόκΚόκκινο τριαντάφυλλο είσαι μες στην καρδιά μου.
Τη νύχτα γίνεσαι πληγή, που τρώει τα σωθικά μου.
Έρχεσαι πάντα πιο νωρίς, κανείς δε σε γνωρίζει.
Άλλον τον κάνεις ν' αγαπά κι άλλον να μη γυρίζει
Και δε σου φτάνουν όλ' αυτά, φεύγεις και δε θυμάσαι.
Ωραία είσαι, άνοιξη, γιατί δε μας λυπάσαι;
Έρχεσαι λίγο κάθεσαι, στον κήπο μας κι ανθίζεις.
Το αίμα μας επότισε κι ανάσταση μυρίζεις.
Κι όταν θα φύγεις, τίποτα δε θα 'ναι όπως πρώτα.
Άσε για λίγο ανοιχτή του ουρανού την πόρτα.
Θοδωρής Κοτρονάς