Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Λευκά περιστέρια




Ένα δάσος
από μαύρα έλατα
ηλιαχτίδες που βγάζουν καπνό.
Εκεί χαμηλά ένα σπίτι
Ένα μικρό παιδί ανοίγει το παράθυρο -αδύναμο χέρι-
που φαίνεται ακατοίκητο.
να μπει ο ήλιος.
όπου ο πόλεμος σκόρπισε
Γύρω του,
ετοιμοθάνατο δάσος
στα θεμέλια του.
το πρωτόκολλο της φτώχειας.
Χειμώνας. Η ζωή κοιμάται
Το φως ελίσσεται
Ένας ζωηρός καπνός
κάνει στροφή στον ουρανό.
στον ουρανό.
Ησυχία, μια σπείρα από ανθρώπους
Σπίτια στην άκρη της Πόλης
εποπτεύουν τα λευκά περιστέρια.
που ελέγχουν την μοίρα.
Τίποτε δεν έχει μείνει
Οι πεταλούδες κινούνται
μουδιασμένα στο θέατρο
που να θυμάται
της κωμωδίας.
στο μονοπάτι του Αχέροντα.
κανείς τα φτερά των αγγέλων. Μόνο η ενέργεια
που κοιτάζει τον ηγέτη
του Θεού στο σκοτάδι
και τα Βήματα της ψυχής


Μιχάλης Δεματάς