Ήρθε ο άνεμος
και η αγάπη
σαν στάλα της βροχής
χάθηκε.
Η μοναξιά μου μέσα στη νύχτα
έγινε ένας ατάραχος βυθός
ένα κοχύλι στην άμμο
να στέκει ακίνητο
σκήνωμα κάποιας γυναίκας
που με όλη της
την ψυχή με αγάπησε.
Τότε ήρθες...
Μια μελωδία μέσα
στην πανσέληνο.
Σ’ ένιωσα, σ’ άγγιξα
όπως ένα κύμα θάλασσας
να έρχεσαι κοντά μου
να ξεπλένεις τις στιγμές
μοναξιάς που έζησα.
Μια θεότητα αγάπης
ένα διαμάντι του Νείλου
να κάθεσαι δίπλα
στο βράχο της ζωής μου...
Μιχάλης Δεματάς