Ανατέλλει ο ήλιος
στα μάτια της
και μια θάλασσα μικρή
χάνεται
στο απαλό χρώμα
των χειλιών της.
Εκείνη στέκεται
στην μοναξιά μεσοπέλαγα
σαν μια βαρκούλα γεμάτη αγάπη.
Ζητάει από το Θεό
λίγα κύματα έρωτα
λίγα άσπρα σύννεφα
να στολίζουν
την καρδιά της.
Εκείνος της δίνει
ένα μικρό ψιλόβροχο
που πέφτει στη στέγη τής ψυχής
στάλα-στάλα.
Ένα φιλί ανάσας
σε μια στιγμή δυσκολίας.
Πέφτουν οι σταγόνες
στα μαλλιά της
ξαναγράφοντας ένα ποίημα χωρίς τέλος,
μ' ένα τίτλο
χαραγμένο
πίσω απο τη σκιά
των δελφινιών
που μόλις πέρασαν .
Αναμνήσεις
φάροι του ορίζοντα
που φωτίζουν το βιβλίο της μοίρας
γραμμένο στην ακτογραμμή του
~θέλω να ζήσω~
Μιχάλης Δεματάς