Αναμφίβολα όλη μου η ζωή
μονοπάτι σκοτεινό στην
«πόλη με τα τείχη»…
Τολέδο… Ισπανία ... Ποταμός Τάγος…
Πλακόστρωτοι άγνωστοι δρόμοι που
περπάτησα χωρίς στιγμή να δειλιάσω …
Μια πόλη Υπέρβαση…
Μια ζωή Υπέρβαση…
Τα απανθίσματα του καλού μα και
οι γρατσουνιές από αγκάθια του κακού,
επιλογή μου…
Κανένας φόβος και εμμονή δεν κατέφερε
πίσω να με γυρίσει…
Καρτερικά μοχθούσα το «πιο πέρα» να προφτάσω…
Και σε κάποια μονοπάτια, αλήθεια,
άηχα, άοσμα, χωρίς μαγεία,
μόνο οι ήχοι από τα πατήματά μου
σιγοντάριζαν πάντα έναν έρωτα
κόκκινο από πάθος…
Ανθίζει η ψυχή, άφατη η χαρά,
περπατώντας σε δρόμους που
ο νους έχει ήδη βαδίσει …
Στους δρόμους των «Θέλω»
και των Ονείρων μου …