Το καράβι χαράζει
τη θάλασσα .
Ενα λευκό πανί
κροταλίζει αδιάκοπα.
Πλησιάζουμε
στο λιμάνι της μοίρας.
Μια πεταλούδα
λευκόχρυση μόλις βγήκε
απο το κουκούλι.
Η σκιά χτυπάει
την σκέψη .
Η σελίδα του κενού ανοιχτή.
Κατεβαίνω την σκάλα
του ήλιου
γύρω μου άδεια σπίτια .
Είναι ωραία η νύχτα.
Ξαπλώνω στο χώμα, ζωή.
Δεν ξέρω αν είμαι ξύπνια
ή κοιμάμαι.
Κοιτάω τις αναμνήσεις
παλιά ιστιοφόρα της ζωής.
Ακούγεται ο ήχος
ενός τυμπάνου
η φωνή της συνείδησης.
Ένας μελωδικός αέρας
με χτυπά ξανά και ξανά
στο πρόσωπο .
Αν ο αέρας αυτός
δεν είναι
ο ήχος της ψυχής,
τότε είναι η ύλη
που με κρατά ακίνητη.
Νιώθω τους ήχους
της καρδιάς μου
να πάλλονται αργά- αργά ,
λες και κάποιος χτυπά
τον τοίχο του στήθους μου.
Η γραμμή του Μεσονυχτίου
ελίσσεται στο μέτωπο
αρχίζοντας το ταξίδι. ..
Το βλέμμα του θεού
με κοιτάζει στα μάτια.
Ο πλοηγός .
Δίπλα μου
η άμαξα της αγωνίας φεύγει.
Ένα μεγάλο μαύρο πιάνο
παίζει τον ήχο της θάλασσας.
Απλώνω τα χέρια ,λευκά φτερά .
Ερωτεύομαι..
Η άγνωστη μηχανή
του πνεύματος
δακρύζει..
Ελπίδα.