Σ’ ένα παγκάκι

Σ’ ένα παγκάκι διαφυγής κοιτούσα τα όνειρα εξ’ αρχής. Μουσκεμένα κείτονταν στο χώμα, η βροχή δεν σταματούσε, ανελέητα τα χτυπούσε ακόμα.
Σ' ένα παγκάκι των περαστικών η προσμονή, μόνος στο θολό μιας άναρχης σιωπής.
Εκεί που η ζωή σαν σε θεία λειτουργία, θρήνος αλλόκοτος, στο βάθος μια παράσταση, θαρρώ πως είναι κωμωδία.
Τι κι αν ομπρέλα κρατώ, σκέψεις στάζουν, φωνάζουν, μουσκεύουν το μυαλό..
Κι εγώ στο βάθος παρατηρώ, τη λάμψη μιας ματιάς, τη φωνή μιας καρδιάς που καρτερώ τον ερχομό..
Άλλος τόπος πια δεν με χωράει, μόνο η ψυχή σου με ανασαίνει μόνο το βήμα σου πια λαχταρώ, όταν αγκαλιά σε άλλους κόσμους με πηγαίνει....

έλα πια....

Έλα πια είπες και άρχισα να με ξετυλίγω από τη ζωή.
Ένα σου νεύμα ήταν αρκετό για να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω δίπλα στον άνεμο... να χαράξω στα κύματα την πορεία του έρωτα...
να ψιθυρίσω στην πανσέληνο λέξεις που να στάζουν για σένα να βουτήξω στο βυθό της ψυχής σου και να ανασύρω Όλα εκείνα τα ξεχασμένα σου και κει ανάμεσα στους θησαυρούς των συναισθημάτων σου.. ένα κοχύλι αγάπη μου. Ένα κοχύλι να διπλώσω στα φτερά μου και σαν φτάσω σε απόσταση Μη ανάσας μαζί σου να σου το δώσω. Εκεί μέσα έχω βάλει την ψυχή μου...
Έλα πια....είπες... πως να φύγω μου λες;
Πως να πετάξω δίχως μια ανάσα του άνεμου; πως να δροσίσω το κορμί μου σε στερεμένους ποταμούς; πως να ζεστάνω την καρδιά μου σε ανήλιαγους κόσμους; πως να κοιτάξω τη ζωή αν δεν είσαι μέσα της; Όνειρό μου..
Εσύ που με φυγαδεύεις από την άκληρες νύχτες..
Έλα πια .. είπες...
Ήρθα Αγάπη μου

                                                        Δέσποινα Αποστολάκη

                                                     Michael Evangelinos