Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Εν μέσω τρικυμίας



Απεγνωσμένα τρέχεις
η στιγμή που ποθούσες
η άνοιξη που λαχταρούσες
μη σε προσπεράσει,
με πόνο δάκρυα 
η ζωή σε σκεπάσει,
σε αργό θάνατο,
σε μια γωνιά ξεχάσει
μέχρι η ώρα να φτάσει
το τέλος να φανεί.

Ακροβατώντας ισορροπείς
τον έρωτα για ν΄ αγγίξεις
σ΄ έναν καμβά ζωγραφίσεις
με ροδοπέταλα στολίσεις
μια λιτανεία φανταχτερή.
Ένα είδωλο να λατρέψεις
ένα τέχνασμα να το μαγέψεις
στη ματιά του ένας καθρέπτης
τον εαυτό σου ν΄ αφουγκραστείς 
μια επιβεβαίωση ότι ζεις.

Στην τρικυμία ψάχνεις,
μνήμες στην αποσκευή,
σε καθηλώνουν,
τα ‘όνειρα σου 
αποκαθηλώνουν.
Θύελλα η ζωή
σε παρασύρει,
με την ορμή της
σε συμπαρασύρει
και ο κόσμος γυρίζει
μια δίνη στριφογυρίζει,
από πού να κρατηθείς;

Μιας παράστασης 
πρωταγωνιστής
που όλο κάτι ψάχνει
και δεν το φτάνει,
σε ποιον να πεις κάτι;
η ζωή όλο τρέχει
η αυλαία έτοιμη να πέσει
αδυσώπητα αμείλικτα
ο χρόνος να κυλά
χωρίς να σε ρωτά.

και εν τέλει
ρώτημα δεν θέλει,
από καιρό έχεις μάθει
σε κάτι που να μοιάζει
αλίμονο πως θα αρκεστείς.
Στης μοναξιάς 
το κρησφύγετο,
στης σκέψης 
τον μοναχικό
περίπατο,
απάγκιο θα βρεις,
ο κόσμος έξω εκεί
φαίνεται ρηχός πολύ,
όλα γυρίζουν
στριφογυρίζουν
από κάπου να πιαστείς.


                         Μιχάλης Γεωργούλης