Με κλωστή από μετάξι
έραψε όνειρα
στης καρδιάς το ρούχο
κι ύστερα έριξε άγκυρα
στης λήθης τη θάλασσα
εκεί
που με της μοναξιάς τα σπίρτα
καίγονται τα ποιήματα
που γεννήθηκαν
τη νύχτα που ερωτοτροπούσαν
τα φωνήεντα με τα σημεία της στίξης
Την ώρα που το ασήμι τού ουρανού
πελαγοσμίξει
τότε να μιλάς
με λέξεις
που μοσχοβολούν τσάγαλο
είπαν οι γαλαξίες
κι έστειλαν ένα πεφταστέρι
να το κρατά στις φούχτες
όταν νυχτώνει
Δήμητρα Παπαδάτου