Τα μάτια σου ραμμέν’ από
ραμμέν’ από μετάξι
μοιάζαν ως από μετάξι
ως αποκοιμήσει.
Tα χείλη σου τα σαν,
τα χείλη σου τα σαν,
μια ξάφνη ψαλι- ψαλιδιά λοξά
μια ψαλιδιά στα ερέβη.
Του πρόσωπού σου το προ-
οφίλ του πρόσωπου
σ’ αψού ζιγκ - ζαγκ κομμένο στυλ
στην ανοιχτή αγκαλιά
στην ανοιχτή της σιωπής,
σαν τεθλασμένη αστρα-
αστραπής μου εφάνη.
Τα δόντια μοιάζαν λί-
γο αφρό τα δόντια αφρό
που στ’ όνειρο είχε το αλαφρό
σου ανέβη
στ’ όνειρο είχε ανέβει.
Γιάννης Σκαρίμπας