Ένας σκασμός όμορφοι άνθρωποι.
Γύρω, πίσω, πλάι.
Εκεί που δεν το περιμένεις, έρχονται.
Εκεί που τους ζητάς, χάνονται.
Αναρίθμητοι, όμορφοι άνθρωποι.
Φοβισμένοι, σκυθρωποί, λαβωμένοι, πικραμένοι.
Βλέμματα θολά και λίγο τρελαμένα, κουβέντες μέσα
απ’ τα δόντια, βαβούρα στο μυαλό.
Περπατούν κι εξαφανίζονται.
Παντού και πουθενά.
Μια χούφτα όμορφοι άνθρωποι. Με τα δικά τους. Τα καλά τους, τα
στραβά τους, τα θέματά τους.
Άρρωστοι, υγιείς, γερασμένοι, κουρασμένοι, χωρισμένοι, παντρεμένοι, γονείς κι
έφηβοι. Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι.
Διαφορετικοί με μια ομοιότητα που τρομάζει.
Πάντα όμορφοι με έναν τρόπο προσωπικό και τόσο μοναδικό.
Άνθρωποι βουβοί, καταθλιπτικοί, γελαστοί, πρωτευουσιάνοι,
επαρχιώτες. Μεγαλωμένοι στα πούπουλα ή στα αγκάθια, με σκοπούς, με σκέψεις, με
οράματα κι ελπίδες.
Άνθρωποι με απώλειες, με χαμένους συγγενείς, φίλους, έρωτες.
Με πληγές και τραύματα, με σημάδια κρυφά και σταυρούς αβάσταχτους. Με λόγια
ανείπωτα και παράπονα για όλα ή τίποτε. Με περηφάνια ή γκρίνια.
Πολεμιστές ή παραδομένοι.
Με πόδια που σέρνουν κορμιά και χέρια που σηκώνουν βαρίδια.
Ένας κόσμος άνθρωποι. Με ένα καλό λόγο κι έναν κακό.
Ένα «χαίρεται» κι ένα «άι στον αγύριστο».
Όμορφοι άνθρωποι που δίνουν και προσφέρουν και κάνουν πίσω και
στέκονται δίπλα.
Άνθρωποι που, αν δεν τους είχες, τίποτε δε θα ήταν ίδιο.
Άνθρωποι που σε βελτιώνουν, που σε αλλάζουν, που σε ομορφαίνουν.
Άνθρωποι σαν και σένα που συχνά ξεχνάς πόσο όμορφος είσαι.
Κατερίνα Χηνάρη