Αφιερωμένο σε όλα τα αετόπουλα που παλεύουν αντάμα με τις μάνες τους…
Ξημερώνει, το φως του ήλιου αρχίζει να ξεπροβάλλει μέσα από τις χαραμάδες του παραθύρου.
Τι ώρα να πήγε; Κάνω να γυρίσω το πλευρό και το σώμα πονά. Όλη νύχτα οι σκέψεις έρχονταν κι έφευγαν από το μυαλό. Κλείνοντας τα μάτια, πηγαίνοντας να ησυχάσει η ψυχή οι σκέψεις ζωντάνευαν σαν φαντάσματα γυρνούσαν μέσα στα όνειρα . Η ψυχή αιμορραγούσε, προσπαθώντας να τα διώξει. Άνοιξα τα μάτια… οι σκιές να!!!! περνούσαν από μπροστά χορεύοντας... Ο πόνος της ψυχής μεγάλωνε στην προσπάθεια της να τις διώξει… μαζί της πονούσε και το σώμα... Βαρύ το χέρι δεν μπορώ να το κουνήσω. Με προσπάθεια αλλάζω πλευρό αλλά … τίποτα δεν ακούει… Χορεύουν μπροστά μου..σκέψεις σκέψεις..σκέψεις. Παρακαλούσα να βγει το φως να λουστεί το δωμάτιο μ’ αυτό για να τις εξιλεώσει ... Μα τι θλίψη!!! οι σκιές ζούσαν και την ημέρα. Είχαν περισσότερη δύναμη και από το λαμπερό φως του ήλιου… Σε όλα αυτά κυρίαρχος ο φόβος για το αετόπουλο που παλεύει να ζήσει … φόβος κάθε στιγμή κάθε λεπτό, κάθε ώρα, που δε σε άφηνε περιθώρια να σκεφτείς το λεπτό, τη στιγμή, την ώρα πόσο μάλλον το αύριο….
Πέρασε καιρός, πέρασαν χρόνια .. 6…που η ψυχή το μυαλό το σώμα πάλευαν με αγρίμια νύχτα και μέρα.. μέρα και νύχτα… ώσπου…
Σύρθηκαν και άλλα χρόνια … 7.. Σιγά σιγά μέσα σε αυτά τα χρόνια οι σκιές όλο και αραίωναν ερχόταν όλο και λιγότερο μπροστά μου … η ψυχή άρχισε να επουλώνει τις πληγές της, το μυαλό ξέφευγε πετούσε αργά μα σταθερά, πέταγμα με το πέταγμα, αντάμα με τον αετό που ζούσε μέσα μου, αλλά που ήταν βαριά λαβωμένος.. το σώμα γινόταν πιο ανάλαφρο, οι πόνοι από τις πληγές της ψυχής ήταν πιο άτονοι και διαρκούσαν λιγότερο …. Ο φόβος ωωω!! Θεέ μου ο φόβος για το αετόπουλο ήταν κυρίαρχος ακόμα….
Πέρασαν και άλλα χρόνια σύνολο… 8…πλέον άρχισα να κοιτάζω τον ήλιο να χαίρομαι την κάθε στιγμή το κάθε λεπτό την κάθε ώρα την κάθε μέρα… ήρθαν και τα όνειρα τα όμορφα όνειρα για το αύριο όχι μακρινά άλλα για το αύριο… ο αετός αναστήθηκε μαζί με το αετόπουλο… πετάνε αντάμα ελεύθεροι και από σκιές
φόβους φαντάσματα…..
Το αετόπουλο θέριεψε και πετά με τα δικά φτερά με τη δικιά του ψυχή με το δικό του μυαλό με το δικό σώμα…
Τελικά ο άνθρωπος είναι αγρίμι, ένα αγρίμι που και άοπλο, το μεγαλύτερο αγρίμι της φύσης μπορεί να το φοβηθεί…
φόβους φαντάσματα…..
Το αετόπουλο θέριεψε και πετά με τα δικά φτερά με τη δικιά του ψυχή με το δικό του μυαλό με το δικό σώμα…
Τελικά ο άνθρωπος είναι αγρίμι, ένα αγρίμι που και άοπλο, το μεγαλύτερο αγρίμι της φύσης μπορεί να το φοβηθεί…