Σ΄ ένα τόπο έλαχε να ζω
που χει τραχιά βουνά
από λογιών ανέμους
πληγωμένα
περήφανα στέκουν
αμίλητα γύρω τους
βλέπουν.
Φταίνε οι φίλοι
που εμπιστεύτηκα
στη κορυφή ανέβηκαν
και με ξέχασαν
Μια θάλασσα γνώρισα
γλυκιά ερωμένη
που στα δειλινά
όνειρα μοιράζει
τον τόπο μου
αγκαλιάζει
τώρα πια πικρά
στενάζει.
Φταίνε οι φίλοι
που δεν νοιάστηκαν
τον τόπο που
περπάτησαν.
Σ΄ ένα μέρος βάδισα
που ΄ χει χώμα ιερό
φτιαγμένο από στάχτες
ηρώων που το άγιασαν
πολέμησαν φαντάστηκαν
πως θα γίνει ο άνθρωπος
του τόπου του αντάξιος
του εαυτού του ισάξιος
μια χώρα μου εμπιστεύτηκαν
στα χέρια μου παρέδωσαν
και να τώρα εδώ
στο μέρος τούτο δω
ξένο χώμα να περπατώ
η θάλασσα δική μου
να μην είναι πια
η γη να μη μου ανήκει
ο αέρας που αναπνέω
να με πνίγει.
Φταίνε οι φίλοι
που πίστεψα
έφυγαν δεν γύρισαν
και μήδισαν.
Ένα όνειρο έχω
θέλω να το παντρέψω
με τα όνειρα του κόσμου
αυτού του τόπου
τους ανθρώπους της
αυτή η γη να σμίγει
ξανά δική μου να γίνει
ποτέ σε ανάξια χέρια
μην ξανά μείνει.
Φταίω εγώ που
στα εύκολα
επαναπαύτηκα
και χάθηκα.
Ένα όνειρο έχω
που θέλω να σμιλέψω
το μέρος αυτό που περπατώ
εγώ να διαφεντεύω
ένα αρχαίο βιβλίο κατέχω
από παλιά γραμμένο
απαιτεί να συνεχίσω
μια σελίδα να γυρίσω
μια ιδέα ένας σκοπός
μια σημαία ένας πυρσός
να αξίζει να ζήσεις
με τιμή να πεθάνεις
πια κατώτερος
του τόπου αυτού
μη ξαναγίνεις.
Μιχάλης Γεωργούλης