Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Οι ηχηρές σιωπές του έρωτα



Η πρώτη σκέψη στο μυαλό μου και η τελευταία είσαι εσύ. 
Εσύ που δεν ορίζω..
Εσύ που μέχρι χθες δεν ήξερα τον ουρανό σου, τις θάλασσες σου..τη στεριά σου..
Εσύ, που με τα φωτεινά σου μηνύματα παρηγορείς τη βαλτωμένη μου ζωή και της χαράζεις ουρανοδρόμια για να μη χαθούν τα όνειρα σε κάθε τους λιόγερμα..
Εσύ, που αγγίζεις με διάφανο χάδι τις αισθήσεις μου πίσω από γυάλινες διαχωριστικές γραμμές...
Εσύ, που αγνοώ τα πάντα απ΄ τη ζωή σου και δε ρωτώ γιατί δε θέλω να στη κουρσέψω ...μου φτάνει που υπάρχεις και γλυκαίνεις τις σιωπηλές ανάγκες μου..
Εσύ η μυστική περιουσία μου στις εποχές που χρεοκόπησαν οι αισθήσεις.
Εσύ, η αρμονία της νέα τάξης στη ζωή μου..
Εσύ, η σιωπηλή μου έκφραση... ο οδηγός της ερωμένης πένας μου...
Εσύ, το άναρχο μυστήριο του είναι μου...
Εσύ, το ιερό βαθιά μου παραμίλημα...
Εσύ, η παράφορη αναζήτηση και δίψα στις εκρήξεις του κορμιού μου...
Εσύ, που αρνιέμαι, για να καλύψω όσα δεν τολμώ να σου ομολογήσω...
Εσύ που σε όλα υπάρχεις για να υπάρχω..
Παντού και πάντα... Εσύ στο ίδιο καυτό κλίμα της ανάγκης μου στη παρουσία σου..
Εγώ ψυχή μου, θα΄μαι η ηχηρή σιωπή στα σύνορα των πρέπει που θα αντιστέκονται τα θέλω μου...
Θα είμαι η μυστική φωνή που θα σου ψιθυρίζει ''σ΄ αγαπω'', ''σε θέλω'' σε ποθώ'' ''σε νοιάζομαι'', ''σε χρειάζομαι''
Εγώ που δεν θα αγγίξω τίποτα δικό σου ..ακόμα και τη σκιά σου...
Γιατί είμαι αερικό, Θαλασσοπούλι του έρωτα, που ήρθα να αφήσω στη ζωή σου
αφίλητο φιλί στα χείλη σου, αόρατο χάδι στο κορμί σου...
Για να θυμάσαι το πέρασμα μου...

           

                                                         Άννα Μπιθικώτση