Μου λέγανε
και με παιδεύανε,
σκέψη θετική
ώριμη σοφή,
θέληση να βρω,
εικόνες με χρώματα
να ζωγραφίσω,
στο μονοπάτι
μιας αισιόδοξης στιγμής
να περπατήσω,
να μη χαθώ
ένα χαμόγελο να βρω,
σε μιας ένωσης …
το νοιάξιμο κάποιο
παράδεισο να βρω.
και να μαι
σ΄ ένα όνειρο
κρυμμένος,
την εικόνα σου
να βλέπω,
σαν μια άλλη Αριάδνη
του μίτου τη μία άκρη
στο χέρι να μου δίνεις.
Κάλεσμα σε ένωση
μυστικιστική,
ψυχών κραυγή
στη σιωπή,
που απεγνωσμένα ψάχνει
κάποια λύτρωση να βρει,
στου έρωτα τη τελετή
ο μίτος σου με οδηγεί.
Λόγια σβησμένα
σ΄ένα φιλί,
χαμένες ανάσες
σε μια αγκαλιά ερωτική,
στις φλόγες της ματιάς σου
η θλίψη να χαθεί,
της καρδιάς μας
ο κάθε κτύπος
επανάληψη συλλαβής,
λέξης γλυκιάς πικρής,
του σ΄αγαπώ η κάθε συλλαβή
η ψυχή ν΄ αναγεννηθεί.
και να τες οι ψυχές
φλόγες μικρές
πως τρεμοπαίζουν,
με τον έρωτα χορεύουν,
στο φως…
μια λατρεία να γυρεύουν.
Ένα πνεύμα, ένας νους,
ένα σώμα μια ψυχή
ο αιώνας σε μια στιγμή
στο σύμπαν αέναο ταξίδι
άπειρος ο χρόνος της στιγμής
της ερωτικής της τελετής.
Ο μίτος σου με οδηγεί
σε απόηχο αρχαίας δοξασίας
απόκρυφης ιεροτελεστίας
σαγήνης και γητείας
με κώδικες μοναδικούς
μόνο στις ψυχές μας
φανερούς.
Η των ψυχών αλληλουχία
η των γυμνών κορμιών
επί σκηνής κυριαρχία,
ειδώλων αρχέγονη λατρεία.
Η επί της σάρκας
επιβολή της ηδονής
υπόσχεση τυφλής υποταγής
στου έρωτα τη δυναστεία.
Στις Δαιδαλώδεις του έρωτα
ατραπούς..
ο μίτος σου με οδηγεί.
Μιχάλης Γεωργούλης