Σύννεφα προσπερνάνε..ποτέ δε τον κοιτάνε
Καραβοκύρης ξέμεινε στα ανοιχτά του κάμπου
Το κύμα αγριεύει, τα στάχυα προσκυνάνε
Και η βροχή και η βροντή στα στήθια του βαράνε
Του ανέμου η τρελή ζωή στα άκρα του χορεύει
Και τρέμει η καρδούλα του, το χώμα δε χωνεύει
Ο ήλιος τον στεγνώνει, η μέρα τον απλώνει
Φεγγάρι φωτοστέφανο η νύχτα τ' αφιερώνει
Στο αχυρένιο στήθος του κι άλλο πουλί φωλιάζει
Απέτυχε τρομακτικός σαν άνθρωπος να μοιάζει
Και μία στάλα της βροχής στο βλέφαρο διστάζει
Απέτυχε τρομακτικός σαν άνθρωπος να μοιάζει
Σακάκι μου λιωμένο, είμαι ευτυχισμένος
Άνθρωπος δε θα γίνω, το μίσος μου να δείχνω
σκιάχτρο θα παραμείνω - κι αν μοιάζω μετανάστης
κι αμόρφωτος χωριάτης, καθόλου δεν πειράζει..