Λιβάδια χέρσα κι έρημα απλώνονται μπροστά μου,
και η ψυχή μου αδιάφορη όλα τα προσπερνά,
τι άγονα...τι ζοφερά σκοτάδια στην καρδιά μου,
λείπεις..κι η απουσία σου,με καίει...με πονά....
Ανταριασμένη θάλασσα τα συναισθήματά μου,
τρικυμισμένο το μυαλό αλήθειες κυνηγά...
σαν ναυαγός του ονείρου σου,εγώ και η σκιά μου
παλεύω μες τα κύματα του πόθου σου ξανά...
Σαν αστραπές τον ουρανό κόβουν οι στεναγμοί μου...
σύννεφα γκρίζα απλώθηκαν πολλά και τον σκεπάσαν...
γύρισε πίσω πριν χαθώ...με τρώνε οι καημοί μου...
μες την φωτιά την σκέψη μου τα βάσανα πετάξαν...
Σεισμός γίνεται μέσα μου...άλλο πια δεν αντέχω,
να μην μπορώ χαρά να βρω,ούτε και την γαλήνη
τούτες τις σκέψεις ράγισα,μέσα μου να τις έχω
που να' ναι εκείνος ο καιρός που την χαρά μου δίνει...