Συνήθιζα να περπατώ στης νύχτας τα σκοτάδια,
γιατί είχα πόνο στην ψυχή και την καρδιά μου άδεια..
Έκανα κύκλους δηλαδή στον χώρο και στον χρόνο,
να κάνω πέρα τους καημούς,να ξεπερνώ τον πόνο.
Είχα κλειστά τα μάτια μου,ψηλαφιστά μονάχα ,
το μονοπάτι μου έβρισκα,τι θα κοστίσει τάχα...
Ετσι κι αλλιώς,κατάμαυρα,όλα τριγύρω μου ήταν,
τα χέρια μου που απλώνονταν οτι 'θελα το βρίσκαν..
Κλεισμένη μες στις σκέψεις μου μόνη μου περπατούσα,
λύτρωση απο τα βάσανα, απ' το θεό ζητούσα..
Μέχρι που αξιώθηκε και είδε την μορφή μου,
κι άγγελο από τον ουρανό έστειλε στην ζωή μου..
μια ροδαυγή,στο χάραμα,ήρθε άυλος κοντά μου
και δυο φτερά ακούμπησε πάνω στα γόνατα μου...
Φόρεσε αυτά...ψιθύρισε,και βγες ξανά στη μέρα,
δεν σου ταιριάζει η νυχτιά,προχώρα παραπέρα...
Θα' χεις εμένα στήριγμα,δεν θέλω να φοβάσαι,
άμε να πιάσεις την ζωή και κερδισμένη θα'σαι...
Τόλμησα και τα φόρεσα...Χριστέ τι ευτυχία!!!
βγήκα στο φως,απέκτησα,κι εγώ πάλι αξία...
Ο άγγελος μ 'ενθάρυνε μου έδινε κουράγιο,
και μ'οδηγουσε σταθερά στσ' ελπίδας το μουράγιο..
Μα όπου υπάρχουν άγγελοι,καραδοκούν διαβόλοι,
και περιμέναν την στιγμή τσ 'αδυναμίας, που 'ολοι ,
άντρες,γυναικες και παιδια ,πάνω μας κουβαλούμε,
και μας ρημάζει τη ζωή,μας κάνει να πονούμε..
Μπήκε λοιπόν ο δαίμονας κι έκλεψε τα φτερά μου,
και τώρα ένα τίναγμα,είναι το πέταγμά μου...
Αμέσως μίσησα το φώς,και καταφύγιό μου,
έγινε πάλι η νυχτιά,μέρος καταδικό μου..
Κι όσο οι ώρες μου περνούν,τόσο και 'γω βουλιάζω,
πικρό,βαθύ παράπονο απ' την καρδιά μου βγάζω..
Θέλω ξανά στους ώμους μου τα πλουμιστά φτερά μου...
θέλω τον άγγελο ξανά,που έφυγε μακριά μου..