Από μικρή μου έλεγαν να ζήσω σαν μεγάλη
πίσω από πόρτες ανοιχτές να γίνω κάποια άλλη
με γαλουχήσαν να δεχτώ πως ότι λένε στέκει
μα δεν με ‘μάθαν να αγαπώ και τώρα πέρα βρέχει
Σαν ελεύθερο κορμί μπήκα στον κόσμο με ορμή και μου ‘κοψαν την τύχη
σαν ένα λευκό πανί που γέμισε η ζωή με μαύρα ίχνη
Οι δάσκαλοι σου ήτανε στο δρόμο ξεγραμμένοι
μές στης ζωής τα στεγανά ήταν σφιχτά δεμένοι
σου πιπιλίσαν το μυαλό και την καρδιά θολώσαν
όμως αντέχει το κορμί όσο και αν το λερώσαν
οι δάσκαλοί μου ήτανε στο δρόμο γεννημένοι
η ιστορία τους βαριά στα χέρια κεντημένη
αυτοί με ‘μάθαν να αγαπώ να σέβομαι την μοίρα
τον πόνο από το χαμό την πίκρα απ’την αλμύρα
Σαν περήφανο παιδί με εγωισμό και με ντροπή και με περίσσεια τύχη
σαν ένα λευκό πανί που γέμισε η ζωή με μαύρα ίχνη
Σαν λευκό πανί μ’ απλώσαν στην ζωής μας το σχοινί δεν άντεξε πολύ και έπεσα κατάχαμα στην γη με μαύρα ίχνη.