Δρόμοι κλειστοί , φώτα σβηστά
και συ γυρεύεις στα τυφλά
τον ίσκιο σου ψάχνεις να βρεις
μιας περασμένης σου ζωής
τον αντικρίζεις στα στενά
μες του μυαλού τα σκοτεινά
φωτογραφία σου θολή
και έχει ραγίσει το γυαλί
ξένε διαβάτη ....
που γυρνάς; τι θέλεις άραγε που πας;
σε ποιο ακρογιάλι έχεις πιει
στυφό νερό από πληγή;
ποιον όμορφο κόσμο αναζητάς
και σε πονάει ότι κοιτάς;
η ανημποριά παρηγοριά
κι η πίκρα σου μια αγκαλιά
κλείνεσαι μέσα σε κλουβί
ο εαυτός σου μη σε βρει
κρατάς την πόρτα σου κλειστή
σε όποιον περαστικό διαβεί
διπλό το μάνταλο γερό
να αντέχει χρόνο και καημό
ξένε διαβάτη
σβήσε απ τα μάτια σου το δάκρυ
είναι η ζωή ρουλέτα
την ξέχασε ένας θεός σε μια μεγάλη πέτρα
κάθε της κύκλος...ανάσας ο σταματημός
κάθε της μπίλια καινούργιος νιόφερτος παλμός
κόκκινο και τραβάει μπροστά
μαύρο και πίκρα σε κερνά
μα όσο κι αν σε τυραννά
φέρνει το γέλιο τη χαρά
χιόνι ...κι αν σε πλακώνει
ήλιος... θα σ’ ανταμώνει
βροχή ..κι αν θα σου φέρει
κοίτα ...από κάπου εκεί ψηλά
Χαμογελά …..ένα αστέρι