Άρωμα Ψυχής

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο η νοσταλγία του ανέκφραστου
σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού,
πού 'φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη και θέλεις να τη θυμηθείς κι όλο ξεφεύγει.
Τα μάτια σου γεμίζουν τότε από 'να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών
ή ίσως κι από δάκρυα..